Wystawa wiąże się ze stuleciem odzyskania niepodległości. Warszawska Szkoła Rysunku Architektonicznego powstała w 1915 roku, rozwijała się i kształtowała wraz z odradzającą się Rzeczpospolitą w okresie międzywojennym. Nieprzerwanie funkcjonowała i funkcjonuje obecnie zachowując sukcesję, mistrz-uczeń.

Obecna wystawa poświęcona jest idei trwałości i rozwoju Szkoły, która ma swoje odbicie w starożytnym zawołaniu „nulla dies sine linea” (ani dnia bez kreski). Nawiązanie to ma również znaczenie dotyczące klasycznych korzeni szkoły czerpiącej z dorobku antyku. Bezpośrednie znaczenie tytułu wystawy pokazuje nastawienie twórców szkoły i jej kontynuatorów do istoty twórczości. Afirmację nieustających poszukiwań twórczych wyrażanych między innymi w ciągłym posługiwaniu się rysunkiem, zarówno szkicem, szybką notatką jak i studium rysunkowym. Oryginalność Szkoły polega na wyniesieniu rysunku do roli metody badania przestrzeni, struktury przedmiotów, myślenia rysunkiem rozumianym jako środek do tworzenia architektury, odnajdywania i wyrażania idei kształtującej projektowaną architekturę.