Jordania, a poprawnie – Jordańskie Królestwo Haszymidzkie – kraj rządzony przez światłą, zdawałoby się do niedawna i oddaną swym „poddanym” rodzinę królewską, a przede wszystkim przez ukochanego króla Abdullacha II.

I znów właściwie –  Abd Allaha II ibn Husajna z dynastii Haszymidów. Uwielbianego nie z racji monarchy na piedestale, lecz za oddanie ludowi , za mądrość i wykształcenie, które zdobył on i jego żona w światowej sławy uniwersytetach.

Kraj, który ma zagmatwaną historię lecz w pełni potrafi udostępnić swe perły.
Znane są one na cały świat – Petra, Wadi-Rum, Jarash, Mapa z Madaby, Morze Martwe i inne atrakcje sięgające czasów… no właśnie, ale jak dawnych?

A jednocześnie jest druga strona – ta, którą bezkrytycznie pomijają turyści!
Na obrzeżach rzymskich miast z czasów rozkwitu Cesarstwa Rzymskiego egzystują uchodźcy w obozach, w których nikt z turystów nie wyobrażałby przemieszkać choćby jednego dnia!
Nikt z nich nie spróbuje się tam zapuścić.
Ja zechcę pokazać ludzi, którzy są odarci ze złudzeń, a dzieci na pytanie „skąd pochodzą” mówią – „urodziłem się w obozie”.
Rząd Jordanii wspaniale próbuje pomóc tym, którzy wierzą w wolną Palestynę.
Tak więc nie będzie to ociekająca miodem opowieść…
Zwłaszcza po marcu roku 2020…
Zapraszam do Jordanii innej, niż na plakatach biur podróży.